Ok, opgedane impulsen verwerken tot een praktijkmoment met kinderen...
Eigen kinderen en hun neefje en nichtje wilden zeker meedoen. Ik had gevraagd dat elk 1 of 2 vriendjes wou meebrengen, zo zouden we toch een mooi groepje hebben. Maar enkele zieken en afwezigen, die afbelden maakten dat we toch maar met z'n vieren waren. De kinderen waren bij oma blijven logeren en de dag erna kwamen we ze halen, maar eerst zouden nog even hun creatieve geest gebruiken. We hadden eerst even gebabbeld over poppentheaters. We zijn al naar allerlei voorstellingen geweest, soms samen met mijn broer, vrouw en de kinderen (in 2009 en 2010), soms met ons eigen gezin (in 2011). Ze vertelden over hoe de poppen er uit zagen, wat die konden, hoe die praatten,... . Zo kwam ik tot het moment dat ze zelf eens mochten nadenken hoe hun pop, als ze er één zouden maken, zou uitzien. De 2 meisjes, Amber en Emma, waren direct superenthousiast en begonnen spontaan in het materiaal te rommelen om te zien wat ze konden gebruiken. Omdat we bij de workshop poppen enkel met mousse en lijm gewerkt hadden, wilde ik het ook eenvoudig laten. Zo wilde ik wel eens te weten komen of ze met weinig materiaal toch ook creatief aan de slag konden. Met enkele materialen hoopte ik dat ze toch ook tot verschillende creaties zouden komen. Amber en Emma (10 en 11 jaar) keken voortdurend bij elkaar. Allebei maakten ze met krantenpapier een hoofdje om dan op het wc-rolletje te zetten. Zo konden ze het makkelijk vasthouden. Daarna het doekje er over. De ene maakte haar met de lintjes, de andere ook e.d. Toch hebben ze toch nog verschillende poppetjes als resultaat. De jongens (allebei 8 jaar) begrepen het minder snel: 'Hoe moeten we hier nu een popje van maken? Ik snap het niet.' Ze hadden blijkbaar een bepaald idee in hun hoofd van een pop die ze gezien hadden in een vroegere voorstelling. Maar 'met dit materiaal kan ik dat niet maken, hoor!' Toch wilde ik niet letterlijk voorzeggen hoe ze te werk konden gaan. Ik zei hen: 'Je mag kiezen wat je gebruikt, alles wat hier ligt mag je gebruiken. Denk er wel aan dat je je popje makkelijk moeten kunnen vasthouden als je straks poppenkast gaat spelen'. Dat hielp hen blijkbaar wel op weg. Soms moest ik even helpen met stof knippen, plakband, lintjes, enz. Tijdens het creëren keken ze ook naar elkaar, maar toch ging ieder zijn eigen weg. Wout had de popjes van de meisjes gezien en maakte als basis hetzelfde, maar dat van hem zou een spook worden, geen prinses. Arno maakte er tenslotte toch iets anders van. Dat vond ik wel mooi om te zien. Hij keek niet meer naar Wout, maar maakte de onderkant van het popje volledig dicht, kleefde zelf lintjes op en tekende een eenvoudig gezichtje. De anderen hadden ronde oogjes gemaakt, met wimpers. Oma haalde nog oude schminkjes boven en de meisjes schminkten hun popje bij.
Achteraf besefte ik wel een aantal zaken: 'En wat hebben we nu geleerd?':
- Op één van de workshop had de lesgeefster gezegd: je begrenst de muzische opdracht door het gekozen thema, het gekozen materiaal, ... ja, inderdaad, door enkel met de stofjes en de lintjes te werken had ik voor een stuk de opdracht begrensd, maar er was ook krantenpapier, dus daar konden ze ook mee aan de slag, maar dit had geen enkel kind gedaan: bv; de pop van stof en daarover jasje van krantenpapier, of een hoedje van papier of haar van papiersnippers, ...
- Op de workshop poppen maken maakte ik me zorgen dat we met allemaal hetzelfde popje naar huis zouden gaan. Nu hadden 3 van de 4 toch ook een gelijkaardig popje... Hier denk ik ook dat dit komt door de begrenzing van het materiaal. Als ik bv ook gekleurd papier had voorzien of gekleurde stofjes, waren er misschien meer verschillende creaties te voorschijn gekomen.
- Het verhaaltje in de poppenkast had ik per twee laten doen, omdat er niet zo veel plaats achter was. De meisjes hadden een heel verhaal van 2 prinsesjes. Bij de jongens ging het wat moeizamer, een spook en een 'mannetje' (dat is gewoon een mannetje, er is niks speciaals mee') waren boos op elkaar, omdat het spook het mannetje altijd bang maakte en zo begonnen ze te vechten, dus ja, dat werd op de duur een beetje te wild. Maar al bij al waren ze vrij goed begonnen. Wat me ook opviel, was dat de meisjes hun verhaal iets beter 'voorbereid' hadden, dan de jongens. Je merkte dat de jongens gaande weg hun verhaal veranderen.
- Net als ik had Arno (mijn neefje, niet mijn eigen zoon), een andere pop gemaakt, maar was hij daarom minder muzisch bezig geweest? Was zijn (en mijn creatie) niet goed? Er bestaat geen goed of fout... Beschouwing hebben we beleefd, praten over poppentheater, deze ervaringen herbeleven, kijken naar elkaar, luisteren naar elkaar, kijken naar elkaars creatie, jezelf voortdurend bijsturen, ... creëren: jezelf zijn, op je eigen manier vormgeven, uiten, je wilt iets zeggen met je creatie...
Bekijk de foto's in het album: Poppen maken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten