Amber&S: is een moderne stadslegende van Dimitri Leue over de kleine Amber die met haar mama voor het eerst in Antwerpen komt en de stad met haar kinderoogjes ontdekt.Zo staat deze voorstelling aangekondigd. De woordspeling met de naam vond ik al geweldig; Amberes, maar ook de personages Amber en Soufian. En natuurlijk omdat mijn dochtertje zo heet ;-)
Tijdens de kerstvakantie werd deze voorstelling gehouden in het Steen in Antwerpen. Ik kon me niet zo goed voorstellen waar in het Steen dit zou doorgaan. Binnen in het Steen bleek een zaaltje te zijn met een kleine tribune voor het publiek. De zaal was aangekleed met witte gordijnen, er zat iemand in een hoekje aan een computer en je kon enkele instrumenten zien liggen en je zag 2 grote zeshoeken van karton liggen; de ene iets hoger dan de andere. Dat was het.
Het verhaal speelt zich af in Antwerpen. Amber is jarig en heeft een mooie verjaardagskroon gekregen van haar mama, met échte diamanten... Voor haar verjaardag gaan ze een dagje naar Antwerpen, haar kroon mag ze heel de dag ophouden. Ze wandelen door enkele straten en komen aan de Schelde. Ze buigt zo diep dat haar kroon in het water valt en slaat in paniek... Ze rent weg, want ze voelt zich schuldig; 'echte diamanten in het water, dat heeft zoveel centen gekost voor ons mama en nu moeten we onze auto verkopen en misschien ook nog ons huis...'. Haar mama is haar uit het oog verloren, ondertussen zit Amber te wenen op een 'paddestoel aan de Schelde, vreemd, die staan toch in het bos'? Soufian komt ten tonele en sleurt haar mee door Antwerpen op zoek naar de kroon. Ze komen op verschillende bekende en minder bekende plekjes in Antwerpen. Even dachten de toch een diamant gevonden te hebben, maar het is een 'diamant aan een ring'. Tenslotte vindt de politie de kinderen terug. En de kroon... 'Mama heeft thuis nog diamanten en ik krijg een nieuwe kroon. Ik draag nu mijn kroon en mama draagt de diamant met de ring'.
Terwijl het verhaal verteld en gespeeld wordt door de spelers, begeleid wordt door de muzikant aan de computer, worden de kartonnen zeshoeken regelmatig als een bladzijde omgedraaid: een reuze-pop-up-boek, zo blijkt, met een licht wordt erop geschenen en zo ontwaren allerlei silhouetten en skylines van Antwerpen op de witte gordijnen.
Nog een extra touch: iedere toeschouwer kreeg een hoofdtelefoon. Zo kon je de spelers goed verstaan en de muziek kwam ook beter uit. Ik heb de hoofdtelefoon even afgezet, dan werd het duidelijk waarom deze kregen. De akoestiek ging helemaal verloren... Met de hoofdtelefoon klonken de stemmen en de muziek zo dichtbij en werd je werkelijk meegesleurd in het verhaal.
Er wordt ook gedanst en er werd ook heel wat uitgebeeld, dit viel me wel ten opzichte van andere voorstellingen die ik ooit al eens bijgewoond had. Dit had te maken met het feit dat er soms niets verteld werd, maar enkel muziek weerklonk. De acteurs dansten en bewogen met veel mimiek (bv. zwemmen onder de Schelde (voetgangerstunnel)).
Leuke familie-uitstap waar we met z'n allen van genoten hebben... fijn om even samen met ons viertjes iets te kunnen doen...
(tickets moeten afgeven, vooraf geen foto van tickets gemaakt)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten